Stevana Kragujevića je u četrnaestoj godini deda odveo na fotozanat kod majstora Martina Ronaija, u Senti, i njegovo šegrtovanje trajalo je od 1936. do 1939. Uz obilatu kućnu pomoć gazdi i gazdarici, Stevan se osnovama fotozanata učio pomažući majstoru u svemu, pa i u snimanju uobičajenih događaja u malom mestu. Radio je sa veoma skromnom opremom, sve do odlaska kod znatno naprednijeg majstora, već uveliko poznatog u Vojvodini, Danila Jakšića. “U fotoateljeu Jakšića sam dobio prvo saznanje o pravom fotografisanju „Lajkom“ i salonskim aparatima. Radnja je bila na gospođino ime, a pravi gazda i fotograf je bio gospodin Danilo Jakšić. Tu sam radio od 1939. do 1943“, piše u autobiografskom tekstu (Prostor večnosti, 2002). Kratko vreme proveo je i u radnji Ferenca Hajoševića, poznatog senćanskog fotografa, za koga ga je vezivalo, i kasnije, dugogodišnje prijateljstvo.

Posle majstorskog ispita, i povratka sa prinudnog rada u Mađarskoj, Stevan je započeo samostalni rad, 1943 – bez dozvole lokalnih, mađarskih vlasti u Senti da otvori radnju. Ali, načinio je malu laboratoriju u letnjoj ostavi u domu tasta i tašte, u ulici Zmaj Jovinoj 21, u Senti. Veliki broj filmova koje je sačuvao iz tog perioda pokazuje da je, kao vredan fotograf, zaljubljen u svoj zanat, celu svoju Sentu „imao na dlanu“. Snimao je na ulici, na trgovima, na Keju, odlazio u kućne posete, fotografisao porodice, decu, mladost grada; portrete je radio u dnevnoj sobi u ulici Zmaj Jovinoj – često bez potrebnih uslova – ali zato ipak ovi portreti (veliki broj snimaka obrađen je, i čuva se u Stevanovom Legatu u Muzeju Jugoslavije), govore o vrsnom portretisti, (Stevan je i majstorski ispit položio sa tom temom), kakav će ostati do kraja karijere.

 

Sa velikom ljubavlju Stevan je čuvao svedočanstva o radu fotografa iz tog perioda – porodične fotografije, na primer, kako zbog ljubavi prema rano izgubljenom ocu, i majci koja samohrana, othranila njega, i starijeg brata Lazara, tako i zbog dokumentarne vrednosti samih fotosa, budući da potiču još iz 1915. Snimak tetke Mile, načinio je u to vreme poznati Ferenc Regecki. Fotos, majke Milice i porodice Kragujević u karucama, za koji je zabeležio da je načinjen 1933, ili 1934, nema označenog autora, ali ga je Stevan veoma voleo.

Sačuvani su i Stevanovi snimci fotoradnje Jakšić, u centru Sente, fotografa Franje Brindla, glavnog majstora fotoradnje Etika, portreti Ferenca Hojoševića, a takođe i Stevanov snimak poznatog senćanskog fotografa Marka Vukovića (1907-1995), prema kojem je gajio veliko poštovanje.

Posebno poglavlje predstavlja rad u ratnom periodu. Do fotomaterijala se teško dolazilo, ali Stevan nije odustajao od rada, snimao je i dalje sve – Senćane, u šetnji Kejom, porušeni most, i niz drugih lokalnih zbivanja, svadbe i sahrane, krštenja dece, ali i dolazak ruskih oslobodilaca i 8. vojvođanske brigade, na Dan oslobođenja Sente 4. oktobra 1944, i veliku radost sugrađana.

Tokom ratnih godina iz Sente je putovao u Novi Sad, kako bi se susretao sa tada već poznatim fotografom Gezom Bartom (Géza Barta, Novi Sad, 1. 9. 1913 – 22. 1. 2002). U monografiji o ovom doajenu fotografije, Borivoj Mirosavljević je objavio i fotos ove radnje, koji je načinio sam Barta. Stevan je u više navrata isticao veliko poštovanje prema ovom majstoru fotografije, ali i topao i prijateljski odnos koji je dugi niz godina obostrano bio očuvan. Kod Barte je kupovao i kvalitetne filmove i kolor slajdove, za koje kaže da ih je čuvao samo za retke prilike, i za najmilije. Tako je nastao, 1943, i njegov snimak “Guščarica”, portret supruge Lepe, načinjen na nekom senćanskom sokaku. Za ovaj snimak dobio je i prve velike zvanične pohvale, a objavljen je i kao prva naslovna strana u koloru časopisa “Duga”, 1950, pod nazivom “Motiv sa vojvođanskog sela”.

Nakon oslobođenja, Stevan nastavlja posao fotografa i reportera u Domu JNA u Kragujevicu, od 1947. do 1949.

Njegov prvi zapaženi fotos „Motiv iz Bosne“ objavljen je u časopisu „Naša fotografija“ 1948, da bi fotografije sa radne akcije Bratstvo-jedinstvo, gde je, sa grupom fotografa iz cele zemlje, boravio 1947, bile objavljene u „Našoj fotografiji“, 1950, i dobile i prve laskave ocene stručnjaka. Polako se Stevanu otvarala karijera pravog i vrsnog fotoreportera, koja je u pravom smislu započeta u Direkciji za informacije i Tanjugu, gde je radio sve do 1952, kada je prešao u najveći dnevni list „Politiku“, i tu ostao do penzionisanja, 1982.

Veliki broj sačuvanih snimaka iz Sente, tokom četrdesetih, na filmovima, neznatno oštećenu, polomljenu staklenu ploču sa Lepinim portretom, njegov snimak Lepe, kao učenice, 1941, koji je umanjen, nosio u novčaniku, potom i Lepin portret koji je načinjen u ateljeu „Nidža“, Nikole Miloševića, čija se radnja nalazila na Terazijam, br. 18, u Beogradu (u vreme kada se kao student Visoke filmske škole spremala za snimanje filma „Barba Žvane“, Vjekoslava Afića), kao i metalne, originalne tadašnje kutije filmova, četkicu i tuš za popravljanje (retuš) fotosa, fotografske ploče u metalnim kutijama za negative, poznatu knjižicu V.Riedla, o fotografskim tablicama, receptima i uputama (1946) – Stevan je čuvao celoga života u svom beogradskom domu, u ulici Lole Ribara 33 , kao znak odanosti profesiji, i njenoj osnovi – prvoj školi – fotografskom zanatu.

Ove memorabilije čuvaju se danas u Stevanovom Zavičajnom legatu u Muzeju Sente, i Legatu Stevana Kragujevića u Muzeju Jugoslavije.